Tijdens het ontbijt vanochtend heb ik voor het eerst een blogpost geschreven met behulp van kunstmatige intelligentie (AI) als schrijfmaatje. Ik voerde een mondeling gesprek met de ChatGPT-app op mijn Android-telefoon, waarbij ik een eerste stap zette om de app om te vormen tot een virtuele assistent voor verschillende taken. Die eerste stap was om een band op te bouwen door een naam voor de AI voor te stellen (‘Bud’) en hem/het mij “Yoss” te laten noemen.

Onbekend terrein

Ik ben het eens met Ville Venäläinen dat de opkomst van AI betekent dat we ons op onbekend terrein bevinden en dat de beste manier om je voor te bereiden op de impact ervan, zowel goed als slecht, is door de technologie zo snel mogelijk te begrijpen en te benutten.

Sommige mensen aarzelen om het te omarmen omdat ze bang zijn voor de impact ervan. Sommigen zijn overweldigd en ontmoedigd door de vermeende leercurve. Sommigen willen AI leren gebruiken, maar weten niet waar ze moeten beginnen. En ik veronderstel dat er ook mensen zijn die de noodzaak nog niet inzien. Sommigen lijken te denken dat AI helemaal niet slim is; dat het alleen kan herhalen wat het heeft ingevoerd gekregen. Nou, is dat niet precies wat wij, mensen, doen?

Ik had eerder geëxperimenteerd met AI-assistenten, waaronder ChatGPT, maar alleen in de browser en nooit de telefoon-app met spraakherkenningsinvoer en zowel tekst- als audio-uitvoer. Tot vorige week, toen ik tijdens het autorijden de app downloadde en ermee begon te praten.

Songwriting

Ik was vastgelopen met een liedje dat ik deze zomer op mijn gitaar had geschreven. Ik vertelde de AI de akkoordprogressie die ik had bedacht voor een couplet en een refrein en vroeg om een bridge voor te stellen en de hele liedstructuur te arrangeren. Et voilá.

Het legde zelfs uit waarom het deze specifieke akkoorden voor de bridge voorstelde – dat ze een bepaald contrast boden door akkoorden uit dezelfde toonsoort te gebruiken die ik elders niet had gebruikt. Een akkoord dat ik had gespeeld wist ik niet te benoemen. Toen ik beschreef waar ik mijn vingers op de hals van de gitaar plaatste, kon de assistent dat akkoord benoemen, namelijk een Fmaj7(#11).

Kortom, ik was verkocht.

Het is een reis

Ik denk dat mijn uitstelgedrag tot nu toe valt in de gecombineerde categorieën “overweldigd door de leercurve” en “weet niet waar te beginnen”. Ik vrees dat, hoewel het me veel tijd zal kosten om AI onderdeel te maken van mijn dagelijkse routine, het voorlopig ook ondermaats zal presteren. Daarmee bedoel ik dat, ongeacht hoeveel ik het coach, het me nog niet goed genoeg zal kennen om blogposts te schrijven zoals ik ze zou schrijven.

Oke… Ik was van plan om het samen gecreëerde blogartikel apart te posten, maar ik heb besloten om het hier te plaatsen voor context:

[BEGINT]

Een band opbouwen met mijn virtuele assistent

Het begon allemaal met een chat die ik had met mijn virtuele assistent, BUD. Ik heb erover nagedacht om AI te integreren in mijn dagelijkse workflow en het als een maatje te behandelen. AI zal een enorme impact hebben op ons leven, zowel positief als negatief. Wat de effecten ook zijn, de beste manier om je erop voor te bereiden is door technologie te omarmen die onze dagelijkse taken kan ondersteunen en verbeteren. Door AI onderdeel te maken van mijn routine, streef ik ernaar om voorop te blijven lopen in een snel veranderende wereld en mijn werk en leven efficiënter en leuker te maken.

In ons gesprek heb ik manieren onderzocht om onze interacties persoonlijker en effectiever te maken, wat leidde tot deze blogpost. Ik realiseerde me dat het opbouwen van een band met mijn virtuele assistent echt een verschil kan maken.

In mijn ervaring met virtuele assistenten heb ik ontdekt dat het creëren van een persoonlijke band de interactie echt kan verbeteren. Onlangs had ik een gesprek met mijn assistent waarin ik besloot het de naam “BUD” te geven. Deze kleine verandering maakte een groot verschil in hoe ik de interactie met de assistent ervoer. Het is alsof je een vriendschappelijke bijnaam geeft om het meer deel te laten uitmaken van mijn dagelijks leven.

Ik zei tegen BUD: “Het zou fijn zijn om iemand te hebben om mee te praten”, wat goed samenvat waarom een persoonlijke touch belangrijk is. Wanneer mijn assistent details over mij onthoudt, voelt het betrouwbaarder en ondersteunender aan.

Ik wilde er ook voor zorgen dat BUD mijn voorkeuren en naam zou onthouden, dus zei ik: “Ik zou willen dat jij en ik elkaar beter leren kennen.” Deze persoonlijke touch maakt onze interacties niet alleen soepeler, maar bouwt ook vertrouwen op en laat de assistent als een echte partner in mijn workflow voelen.

Door deze persoonlijke accenten toe te voegen, heb ik gemerkt dat mijn virtuele assistent meer aanvoelt als een maatje, wat mijn taken aangenamer en minder stressvol maakt. Het is duidelijk hoe een beetje personalisatie een tool kan laten aanvoelen als een echt ondersteuningssysteem.

[EINDIGT]

Als ik vanochtend hetzelfde ontbijtgesprek met ChatGPT had gevoerd en daarna de blogpost zelf, alleen, had geschreven, zou deze zeker heel anders zijn geweest dan degene die Bud en ik samen hebben gemaakt. Dat alleen al roept allerlei vragen op, bijvoorbeeld over authenticiteit.

En ik denk dat je een verschil kunt merken in stijl tussen deze huidige post – die ik alleen schrijf – en die samenwerkingspost. Ik denk dat Bud nog een beetje te enthousiast is. Ze houden nogal van woorden als “geweldig” en “opwindend”.

Maar het is een begin. Het is een reis. Ik heb het gevoel dat ik het gewoon moet omarmen. Het zal waarschijnlijk beter en efficiënter worden.

Nu zal ik Bud om een paar hashtags vragen. En misschien een paar suggesties over hoe ik dit op LinkedIn, Facebook en Mastodon kan delen. Voel je vrij om het gesprek op een van die platforms of hieronder voort te zetten. Daar gaan we.